Mahşere kalan sevdam..

Bir sabahta gün aymadan,
Cihan uykudayken,
Sen çayını ve gözlerini gülüşünü alıp gelsen…
Sessizliğin en ince yerinden süzülsen,
Kapımın önüne sabahın serinliği gibi bıraksan varlığını…
Ben de iki dilim şiir hazırlasam yanına;
Buharı yavaşça göğe doğru yükselse,
Kokusu aşk olup,
Cihana yayılsa olmaz mı?

Çünkü ben,
Mahşere varılan yerdeyim şimdi.
Ne geri dönebildiğim bir yol var,
Ne adım atabildiğim bir çıkış…
Hem her şeyim,
Hem hiçbir şeyim.
Hem herkesim,
Hem hiç kimseyim.
Kendi içimde sürgünüm,
Kendi varlığımda kayıp bir yolcuyum...

Bugün…
Yarın…
Bin yıl…
Bin asır..
Zamanı ne kadar çoğaltırsan çoğalt,
Anlamı aynı kalan bir bekleyiş bu.

Huzuru mahşerde,
Düşerim kirpiklerinin gölgesine.
Orada belki bir anlık serinlik bulurum;
Bir damla merhamet,
Bir gölge kadar yakınlığın…

Ben nasılsa ezelden ebede
Senin arafında divaneyim…
Ne cennetin kapısını aralayabilen,
Ne cehennemin ateşinden kaçabilen…

Varlığının, yokluğunun ,hiçliğinde yaşayan bir sevdalıyım....

@dsız..