Her yağmur damlasında bir anı,
Gözyaşlarımla ıslanan kaldırım taşları
Zamanın durduğu, umutların söndüğü yerde
Yalnızlık, derin bir uçurumun eşiğindeyim.
Yalnızlığıma isyan ettiğim bu serbest nazımımda,
Bir ömür boyu süren sessizliğe kalkan çıkarım.
Dört duvar arasında hapsolmuş ruhum,
Yankılanır koridorlarda yitik umutlarım.
Yediler, sofralar kurdular,
Karnı doymayan aç gözlerle,
Paylaşılmayan ne varsa,
Ellerinde biriktirdiler.
Bir yanılgıydı yaşadıklarımız,
Gerçek sanılan hayallerimiz.
Kırık dökük umutlarla dolu düşler,
Kalbimizi saran birer aldatmaca.
İnandık, sarıldık, sımsıkı tutunduk,
Sevdalar gelir geçer, zaman akar,
Yapraklar düşer, mevsimler değişir.
Ama kalbindeki umut hep yeşerir,
Bir yaprak düşer ve yeni bir başlangıç doğar.
Yaralı ceylan şehrin ortasında
Gözleri kan ağlayan çocuğun duası
Gökyüzünde yitik bir umut parçası
Düşüyor yavaşça toprağa
Yaram derin, içimdeki acı
kederle yoğrulmuş,
Gözlerimdeki yaşlar, kalbimde
yanan kor olmuş,
Gözyaşlarım nehir olup,
dökülür sullara,
Yargı, adaletin miğferi
Zalimin kalkanı, mazlumum
dikenli yolu
Ölçerken ağırlığı, hafifletir aklı
İçi boş, dışı aldatıcı bir suret.
Bir yarım kalan aşk, içimde yanan,
Sevgi sözcükleriyle süzülen bir yangın.
Bir cemre düşerken kalbime, sıcak,
Aşkın ateşiyle sarar bedenimi anlık.
Güneşin doğuşunda uyanır
umutlar,
Rüzgarın sesinde dolaşır
hayaller,
Yaşamın coşkusunu yüreklerde
sezeriz,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!