Mahlukat Şiiri - Muhayyel Gizliay

Bir köşe göster, en kuytusundan.
Delice yaşamak isterken, ölümün çabasında.
Yaz hikayemi ey kader, en baştan.
Ver emrini bir lider niyazında.

Korkusuz tedirgin bir mahlukat.
Sinmiş içine yaşanmamışlıklar.
Seyre durmuş kuşlar şehrin zilletine.
Biz ki düşmüşüz bir belirsizlik derdine.

Kadere iman sukut ettirse de.
Her belanın ondan geldiği bilinse de.
Dertlenir durur gücünün yetmediğine.
Bir cehalet menzili belirir ileride.

Ne olmuş biraz yaşadıysak,
Küsmüş müdür ölüm bize?
Ters mi düşmüşüz kuşatıldıysak,
Anlık heveslerle hayat tebessümüne?

Elbet ki açacaktır bu gonca çiçek.
Gülümüz küsmez, bülbülü yok diye.
Olur da belirir ansızın paslı bir bıçak.
Seslenir Azrail: "Ey Samet gel!" Diye.

Gönlünden tuttuğum onca insan,
Omzunda taşır mı bu yükü?
Sevgimi verdiğim bu lisan,
Anlatır mı bir gün ferahça hüznü?

Muhayyel, muhakkak karşılaşır sevdiğiyle.
Zikredip ömürlerce dost bildiğiyle.
Ne zaman aklına gelse, boşluğa güldüğüyle
O zaman ki bilinir, sakındığı şiirleriyle.