Mahkum Şiiri - Kasım Kaplan

Sakladı sırlarımı ömrümce aradığım,
Mecbur etti gönlümün derdini dinlemeye.
Ağarttı saçlarımı, binde bir taradığım,
Mahkûm etti gecenin saçlarını örmeye.

Perdedar kıldım yâri Hak ile aramıza,
Mecbur etti gönlümü sırlarını vermeye.
Lokman’dan derman aldım kanayan yaramıza,
Mahkûm etti merhemi dikenlerle sürmeye.

Onsuz geçen günleri çıkardı hayatımdan,
Mecbur etti dilimi ney gibi inlemeye.
Geçtim artık dünümden, gün çaldı yarınımdan,
Mahkûm etti yüzümü yerlerde sürünmeye.

Gün be gün karanlıkla sarıldım dört bir koldan,
Mecbur etti her gece beynimi erimeye.
Kendi atlı ben yaya, koşturdu taşlı yoldan,
Mahkûm etti diz üstü ardından sürünmeye.

Okudum avuçlarla isyan dolu günlerde,
Mecbur eti sevgili bilinmezi bilmeye.
Simsiyah bir atlastan çekti gözüme perde,
Mahkûm etti bakmadan öteleri görmeye.

Bir sevdalı ozanım düştüm ardına yarin,
Mecbur etti baktıkça, ölüp de dirilmeye.
Bir can kaldı tenimde, bir beden gayet narin,
Mahkum etti görmeden, onun için ölmeye. 11.01.2004