Mahi Afif Şiirleri - Şair Mahi Afif

Gördün mü sen iki büklüm monayı Tohumluğa ayırdın mı? Manayı Çördüklerin üstüne tarhanayı Sermediysen bilemezsin bu yurdu. Yan yanadır kara inler ak inler Yıllardır susarlar sakin sakinler Bol çakıllı koyaklarda ekinler Dermediysen bilemezsin bu yurdu. Bilmezdik iğneyi yutmazdık hapı Evimiz taşlardan, kıl çuldan kapı Harmanın üstünde düğenle sapı Sürmediysen bilemezsin bu yurdu. Töremizde ölmez ana ve yarı İp ile çekerdik kıştan baharı Ağaçtan kürekle damlardan karı Kür’mediysen bilemezsin bu yurdu. Tanımaz olmuşlar kardeş kardeşi Kuzgun bile beğenmiyor her leşi Üç öğün yemekte kuru ham keşi Dürmediysen bilemezsin bu yurdu. Topladın mı kütüklerden odunu Aldın mı hiç Böğürtlenin tadını Kuyu bucağında ılkı südünü Sağmadıysan bilemezsin bu yurdu. İleri giderken düşün gerini Unutma haddini öğren yerini Elindeki ik’ekmekten birini Vermediysen bilemezsin bu yurdu. Öğren belde, ilçe, köy ve ilini Gıybetlerden uzaklaştır dilini Eğiçmeşle depme şalvar kılını Örmediysen bilemezsin bu yurdu. Tanıdın mı tapırı ve kepiri Her nisanda aldereler köpürü Yapraklı çukuru, kızılçukuru Görmediysen bilemezsin bu yurdu.

Hatırlamam şemalini, yüzünü
Bir defa göreyim nerdesin baba?
Bilmem ne bir kelam, ne bir sözünü
Bilirim gelinmez yerdesin baba.

Şimdi bile bize umut eserin

Başında kırk akçeli başlığı Sırtında üç peşli işliği vardı. Küpleri güzden doldururdu, İçlerinde; Pekmez, un, dövme, aşlığı vardı. Cebi olmadı gençliğinde, parasızdı Odaları açık, gorasızdı. Bilmezdi saat, salı, pazartesi Günlüğünde kullandığı; Er, şafak, önceki ve ertesi. Başında oyasız yazması, Elinde küreği, kazması, Belinde darabulus kuşağıyla Bu kadın benim anam. Beş yetim büyütmüş, Evlat, oğul, uşağıyla. O kadın benim anam Kaybettiğini bulmak için İki besmele çekerdi İki kile unluk için Koyakları ekerdi. Hiç ihmal etmez, Günde beş kez Allaha diz çökerdi. Muhannete muhtaç olmamacasına Tarladan tarlaya sekerdi. Ahırdakilere kışlık olsun diye Burma yolar, geven sökerdi. Bu kadın benim anam. Ayağında kara lastik, Üzerinde satıraç zıbını vardı. Yün eğirirdi eğişmeçle Parmağının ucunda, Çocuğunun biri yanında Biri sırtında, hopucunda. İyi bilirim, iki yırtık vardı Bir tek pabucunda. Çayını kırlardan toplar Şekerini kuru duttan yapardı. İşler iyi gitmediğinde Allah minessabirin derdi, Canı daraldığında Kimseyi ne döver ne söverdi O sadece dizlerini ve İman tahtasını döverdi. Bu kadın “Anadolu” da ki anaydı. Daima haklıdan yanaydı. O kadın benim anamdır. Anamın yarını bugünden başlardı İşi hep erden ve şafak ileydi onun Bir katır, iki öküzdü hayali Bununla harman hasat düşlerdi. İki dana iki ineği oldu hep Sarı ineği kara inekle eşlerdi Tarlaları onlarla işlerdi. Yağını cevizden çıkarırdı, Kokusunu kekikten, Urbasını kendi dokurdu Tezgâhında mekikten. Gelin anam güzel anam Bu kadın benim anam. Bilmezdi ömründe yok demeği Don yağıyla olurdu yemeği Yediği içtiği hep el emeği Yanında eğişmeç ve sümeği İsli tencere olurdu küresinde Bir eli çalışırken süresinde Öbürü patates püresinde Elde elektrik varken onda lamba olurdu Lamba varken, idare İdare varken çırayla ederdi idare. Kadın anam, gelin anam Günyüzü görmeyen ay yüzlü anam Bu kadın benim anam.

İhmal ettim vatanımı Yollar beni tanımadı. Kabristanda yatanımı Öl’ler beni tanımadı. Uzun yıllar tırmandığım Bu kesin tanır sandığım Her defasında andığım Bel’ler beni tanımadı. Kartallar kovdum içinde Keklikler vardı öcünde Bir defa vardım gecinde Çal’lar beni tanımadı. İneklerimi sağdığım Yamaçlarına ağdığım Bir bucağında doğduğum Tol’lar beni tanımadı. Beş sene her dersin sonu Çaldım ve dinledim onu Şimdi bana geldi konu Ziller beni tanımadı. Noldu gürledin estin de Sende kaybettin bestinde On üç yıl yattım üstünde Çul’lar beni tanımadı. Bizzat ağacını diktim Odunu Ocakta yaktım Kovayla dışarı döktüm Küller beni tanımadı. Yağmur yağdı gök çatladı Gök’ün damarı patladı Üstümden on kez atladı Seller beni tanımadı. Gördüm geldiği ocağı Binlerce giren böceği Polenle dolu bacağı Ballar beni tanımadı. Babamı götürmüş kaçında Anamı götürdüm içinde Bin kez elim var ucunda Sallar beni tanımadı. İpliğini İğle büktüm Bizzat ellerimle diktim Akşam çektim sabah çektim Tüller beni tanımadı. Iltar yaptım sapanıma Bağladım hep sağ yanıma Şimdi dokundu kanıma Kıllar beni tanımadı. En neşeli çağlarında Bozum yaptım bağlarında Tapırdadım dağlarında İller beni tanımadı. Ağladığında üşüdüm Beş yıl sırtını kaşıdım Hortumunda su taşıdım Filler beni tanımadı. Oynayıp güldüm Onu’nda Havlusunda balkonunda Harcadı bizi sonunda Yıllar beni tanımadı. Tülbent’ime işlediğim Başlığımla eşlediğim Liste liste fişlediğim Pullar beni tanımadı. Dolaştım cihanı, hanı Geçtim cananı canı Çekmez olmuş gayrı kanı Kullar beni tanımadı. Bekle dedi, gelsin sıran Her an benden önce varan Boynumu sıkıca saran Kollar beni tanımadı. Şimdi yukarılarda başı Dikeniyle tenin kaşı İtburnu’dan yaptım aşı Güller beni tanımadı

Dedikleri hep laf olmuş
Karşı tarafta saf olmuş
Gücü biterek kof olmuş
Pillerden sıdkım sıyrıldı.

Hep yalancıktan özleyen

Sen coşarken ikinci bir eş için
Ağrımayan, sıhhatli bir baş için
Kaynayacak bir sıcacık aş için
Yüzüğünü satanları bir düşün.

Bizler zaman harcar iken avlarda

Yiyin efendiler yiyin
Oturuncaya kadar yiyin
Çatlasın mide, patlasın
Ötürünceye kadar yiyin.

Kurtardınız gününüzü

Gez Anadoluyu Yollardan geç te
Heybesinden Tohum saçanları gör
Teheccüde kalkıp taa saat üç te
Meleklerle bile uçanları gör.

Vefat edip dostlarından sinerek