Mahbud Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Mahbûbumdun.
Sevgilim değildin sadece —
daha içten,
daha eskiden,
sanki ben yaratılmadan önce içime yazılmıştın.

Seni ellerimle tutamadim,
ama kalbimde taşıdım.
Dudağıma adını sürmedim,
ama içimin her köşesinde
senin sessizliğin yankılandı.

Bir gülüşüne ömür sığdırılır mı bilmem,
ama ben,
senin bir bakışına
geçmişimi, geleceğimi bıraktım.

Mahbûbumdun.
Dokunmadan sevdiklerimin en büyüğü.
Yüzünü ezberlemeden özlediğim,
adını anmadan andığım.

Seninle hiçbir şey başlamadı belki,
ama hiçbir şey de bitmedi.
Çünkü sen
bende hep “olabilecek”tin
olmamış hâliyle güzel kalan bir ihtimal…

Ben seni
kimsenin duymadığı gormedigi halimle sevdim.
Ve hâlâ ordasin
Bir dua gibi,
bir yara gibi,
bir sır gibi…

Mahbûbumdun…
Ve ben seni
hiçbir zaman kaybetmedim.
Çünkü sen zaten
hiç tam anlamıyla gelmemiştin.