Madımak Kerbelası Şiiri - Sadık Kocabaş

Madımak Kerbelası
Otuz üç can idi, her biri bir güneş,
Zulmetin eliyle yakıldı kor ateş,
Sivas’ın ufkuna çöktü kara bir kış,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Hasret’in parmağı şelpeye değince,
Sazı feryat etti boynunu eğince,
Gökler bile sustu gerçeği duyunca,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Nesimi’nin nefesi rüzgâra karıştı,
Muhlis’in türküsü Hakk’a varıp ulaştı,
Küllerin içinden bir feryat tutuştu,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Metin’in şiiri dumanlar içinde,
Behçet’in beyazı al kanlar içinde,
İnsanlık can verdi cananlar içinde,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Uğur’un defteri yarım kaldı masada,
Asaf’ın kalemi boğuldu yasada,
Vicdanlar çürüdü, adalet olsa da,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Asım’ın emeği, küllenen o kitap,
Gözlerde yaş bitti, dillerde bin hitap,
Yürekler yorgundur, ruhlar ise bitap,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Edibe bacımın avazı yükselir,
Erenler katından bir nida duyulur,
Zalimler sanmasın bu dava unutulur,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Gülender çiçeğim, henüz bir fidandı,
Karanlık zihniyet canlara kıyandı,
O gün Pir Sultan’ım yasa boyandı,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Semahlar dönüldü pervane misali,
Bulunmaz bu derdin dünyada emsali,
Kerbela’nın Sivas’taki o timsali,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Hünkarım , Hacı Bektaş gelip görseler,
Aşk ile yananı nurla sarsalar,
Kırklar meydanında hatır sorsalar,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Sivas’ın dumanı tütüyor hâlâ bak,
Şu garip gönlümde bitmiyor bu firak,
Zulme boyun eğmez o tertemiz şafak,
Ateşin içinde semahlar döndüm.

Bu acı bitmeye, ömür yetse bile,
Dökülür dertlerim gelmez asla dile,
Der ki Kalemsiz Şair, bitmezbu çile,
Ateşin içinde semahlar döndüm