Madem Şiiri - Fikret Yıldırım

seni beklemişim ben hiç’in yazgısında
sense alacakaranlıktaki kendini hiç...
peki bu rengârenk sesler –masmavi solumalar
bu yemyeşil anılar –fesleğen kokulu anlar...
tenindeki gül kurusu yalnızlığına sürdüğün pembe parfümün
kırmızı battaniyeye sarındığın öksüz ruhun

üşürsün kendine –ısınamazsın hiç
görmüyor musun yokluğumu hiç’teki –kokusuz renksiz
oysa sen’de buluşacaktık şimdi biz
hep’e sözleşmiştik sonsuz –kimsesiz...

madem ki gelemeyeceksin
usul usul açacaksın öyleyse perdelerini –bensiz
en sondakinin ardında beni göreceksin − sensiz
kızarmış ekmek kokusuna resim verdi tüm gidenler
ve asla geri dönmeyecekler...