Farkedilmez, alımlı o masum tebessümün,
Aralanan leb-inden yansırken gözlerime.
Zarafetin timsali, heykel gibi bedenin,
İşve dolu bir hazla, süzüldü bedenime.
Lal olmuş dilim o dem, çözüldü bir su gibi.
Ellerin ürkek, ürkek değince ellerime.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta