Genç yaşında lise başladında hayatını akışına bırakan genç günler ilerledikçe dertleri daha da büyüyor du ve 10.sınıf başlarında hocasının Teşviki ile şiir yazmaya başlar.
Sene bin dokuz yüz on beşti,
takvimler değil, anaların kalbi durdu.
Boğazdan değil,
bir milletin ciğerinden geçti mermi.
Çocuktu çoğu,
Bir bayram değil içim,
Ne de gülen bir fotoğraf...
Gecenin en sustuğu vakitlerde
Adımı bile duymuyorum artık.
Perdeleri çekilmiş bir odadayım,
Ey kaldırımlar,
Hissedin hissettiklerimi,
Anlayın anladıklarımı,
Çünkü siz de benim gibi yalnızsınız.
Ey kaldırımlar,
Korkuyorum,Korkuyorum,
Bir adım ileriye, bir adım geriye atmaktan,
Yalnızlığımda kendimi buldum,
Sessizlik sessim oldu sonunda.
Gölgeler uzarken üzerime,
Beni Mecnun sandılar,
Kapının önünde ümitli bekliyor iken,
Ve hiçkimsenin haberi olmadan,
Saatlerce beklemek bu değilmidir sevmek
Ve uğruna ölmek
Ben sevdanın oturduğu mahallede oturuyorum,
her köşe başında sana rastlar gibi bakıyorum.
Ay ışığı her gece pencereme dokunuyor,
“Kalbin hâlâ onda” diye fısıldıyor bana.
Kaldırımlar, adımlarını hatırlıyor hâlâ,
ben ise yokluğunu, varlığından daha ağır taşıyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!