Lir Şiiri - Buğu Duyusu

gecenin kubbesi gümüşten bir nefes alırken
ay rahimeleri daireye kapanır.
avuçlarında iki yılanlı asa—
biri yaşamı, biri ölümü taşır.
karanlıkta her kıvrım bir söz,
her söz bir mühürdür.

“Orpheus…”
diye fısıldar en yaşlı rahibe,
tellerden yapılmış bir kalbi hatırlayarak.
“asanın sol yılanı senin şarkınla uyanır,
sağın yılanı ise sevgilinin gölgesine uzanır.”

Eurydike’nin ruhu o anda titrer:
ayın gümüş soğuğu saçlarına düşer,
yeryüzüyle yeraltı arasındaki ince çizgi
bir tül gibi aralanır.

yılanlar birbirine dolanır—
aşk ile kaybedişin, umut ile korkunun
sonsuz düğümü gibi.
rahibeler usulca ilahilerini söyler:

“biri yaşamın soluğu,
diğeri ölümün sıcağı.
birlikte tutulursa kader tamamlanır;
biri çözülürse şarkı susar.”

Orpheus’un lirinden yükselen nota
asa üzerindeki yılanların pullarında yankılanır,
mor bir ışık kıvrılarak göğe çıkar.
ay bunu bir mühür gibi göğsünde taşır.

ve rahibeler son kez fısıldar:

“dönüp bakma, Orpheus…
ama sevdiğini de bırakma.
çünkü iki yılan da ancak bir tek ruhun
karanlığında uyumayı bilir.”

on6kasım2BİNyirmi5