Limon cicekleri Şiiri - Samira Samiranin ...

Annem bir gün,

limon çiçeklerinin neden bu kadar az yaşadığını sormuştu kendi kendine.

“Çünkü,” dedi,

“güzellik fazla kalırsa,

insan kıymetini unutuyor…”

O zaman anlamamıştım.

Şimdi,

göğsümde eksik bir yanla

her baharda yeniden ölüyorum annem.

Sen gidince öğrendim:

Bazı kokular vardır,

dallarında değil, yokluklarında yeşerir.

Limon çiçekleri gibi,

önce burnuna dolar…

Sonra kalbine siner.

Ve sonra —

kimseye anlatamadığın bir şey olur sende.

Seninle birlikte

sadece bir bedeni değil,

bir mevsimi de gömdüm toprağa.

Sen gittin,

ve bir daha hiçbir bahar

aynı yerden açmadı içimde.

Herkes mart geldi diye umutlanırken,

ben

bir ağacın gövdesinde saklanan hüznü kokluyorum.

Sarı değil,

yeşil değil,

bembeyaz bir çiçeğin

ömrü kadar süren sevinçleri özlüyorum.

Bir annenin gözlerindeki sabrı,

ellerindeki iyileştirmeyi,

ve tenindeki kokuyu…

Ne zaman biri bana “geçer” dese,

bir limon çiçeği düşüyor içimde.

Kopuyor daldan sessizce.

Gören yok.

Ama ben hissediyorum.

Ben hâlâ seni

gözle değil,

acıyla yaşıyorum anne.

Keşke dedim bir gün,

senin kokunu şişeleyebilseydim.

Her çaresiz anımda

açıp içime çekseydim.

Çünkü bazı anneler,

ölünce değil,

bir gün ansızın hatırlanınca öldürür insanı.

Ben limon çiçeklerinin neden bu kadar kısa yaşadığını şimdi biliyorum.

Çünkü kalırlarsa,

biz onlara alışırız.

Oysa onların işi hatırlatmak:

Hayat, uzun olduğu için değil,

bir gün bitebildiği için güzeldir.

Ve sen…

Benim ömrümde

en kısa kalıp

en derin kalanındın anne.