Limanımsın Şiiri - Zafer Bozkurt 2

Limanımsın
Bir yüreğin sığındığı en sessiz anlam
Not: Bunu açılışta müzık fondayken şiire başlamadan okurmusunuz arkadaşlar. ..
SEN…
Karmaşanın ortasında ansızın beliren bir huzur gibiydin.
Her şey üzerime gelirken, hayat sanki beni unuturken…
Sen hatırladın.
Beni en unuttuğum yerden tuttun.
Kırık dökük ne varsa elimde, sende yeniden anlam buldu.
Çünkü sen sadece biri değildin.
Sen, yorgun kalbimin sığınmak için sessizce özlediği limandın.
Dışarısı buz gibi soğukken, senin sesinde soba çıtırtısı vardı.
İçime işlerdi kelimelerin, dokunmadan sarılırdı.
Sıcaklığınla değil, varlığınla ısıtırdın.
Ve ben, ilk defa bir insanın kalbinde “ev” hissini tattım.
Bir yuva gibi değil…
Bir sonsuzluk gibi…
Bir defa girince asla geri dönemeyeceğim kadar derin bir yer gibi…
Senin yanında vakit geçmek bilmezdi, çünkü zaman sana yakışmazdı.
Seninle geçen her an, saatlerden değil, kalpten okunurdu.
Bir bakışınla saatleri durdurdun,
Bir gülüşünle karanlığımı yıktın.
Bana hiçbir şey vaadetmedin ama…
Varlığın, tüm yeminlerden daha çok inandırdı beni hayata.
Dünyanın gürültüsünden kaçarken senin sessizliğine sığındım.
Çünkü senin susuşun bile huzur kokardı.
Sana geldiğimde susmak yetiyordu.
Anlatmasam da anladığın yerin adıydı liman…
Ve ben seni hep orada bekledim.
Tüm iç yangınlarımla, dizlerimin bağı çözülmüş halde…
Çünkü bilirim:
Her gemi bir liman arar kendine…
Ama her liman bir gemiyi beklemez.
Sen bekledin.
Ben savruldum, dağıldım, kayboldum ama
Ne zaman yüreğime dönsem
Sen hep oradaydın.
Kıpırtısız, kırgınsız, dimdik…
Ben seni sevmeyi değil… sana sığınmayı öğrendim.
Çünkü sen bana liman değil,
Liman olmuş bir gönlün göğe fısıldadığı sırdın.
Kimsenin duymadığı, sadece hissedilen bir çağrının cevabıydın.
(Mısra) 03.08.2025