Limanda yetim kalır...

Söylesene…
Sen hangi limanın kıyısıydın da
Bunca dalgaya, bunca fırtınaya maruz kaldın?
Hangi sahilin yalnız taşıydın,
Üzerine vuran her dalgada biraz daha aşınan?

Kime bekledin?
Hangi gemi gelecekti sana,
Hangi yelken senin ismini taşıyacaktı?
Ama liman sessizdi…
Sadece martıların çığlığı
Ve rüzgârın kimsesiz ıslığı vardı kıyında.

Gün doğdu, bekledin…
Gün battı, bekledin…
Her sabah umuda açıldın,
Her gece kırık bir düşe kapandın.
Ve bir gün anladın ki,
Kıyılar da ağlar,
Limanlar da yetim kalır,
Denizler de suskun olur bazen.

Sen, dalgalara tutunmaya çalışan
Kimsesiz bir kıyıydın aslında.
Her gelen uğradı sana,
Ama hiç kimse kalmadı.
Birileri demir attı belki,
Ama sabah olunca zincirlerini koparıp gitti.
Ve sen, her gidişte biraz daha sessiz,
Biraz daha kimsesiz kaldın.

Söylesene…
Hiç duydun mu kendi kalbinin kıyıya vuran sesini?
Hiç gördün mü yalnızlığının gözlerindeki tuzu?
Oysa sen, bekleyenlerin en sabırlısıydın.
Ne fırtına yıktı seni,
Ne rüzgâr savurabildi.
Ama yine de içten içe,
Bir çığlık kaldı boğazında,
Bir yetimlik kaldı ruhunda.

Ve şimdi…
Sen hâlâ bir limansın,
Ama gemisiz…
Sen hâlâ bir kıyısın,
Ama kimsesiz…
Ve belki de bu yüzden,
Deniz bile hüzünlü şiirler söylüyor yanında.
@dsız..
24 Ağustos 2025