Leylaklar solmasın

Bir gün,
rüzgâr dalları incitmesin diye
sessiz yürüdüm sokaklarda.
Çünkü bilirim,
bir yaprak düşünce yere
bir kalbin yalnızlığı büyür.

Gözlerimde çocukluk masalları,
ellerimde yarınlara sakladığım umut vardı.
Ve her köşe başında
leylaklar açsın istedim,
kokusuyla unuttursun bize
bütün acıları,
bütün ayrılıkları.

Ne zaman ki gökyüzü kararır,
bir dua doğar içimden:
Hiçbir evin ışığı sönmesin,
hiçbir kapı kapanmasın,
gönüller kırılmasın.

Çünkü leylaklar,
insanın kalbine dokunur
en saf haliyle.
Bir gülüş gibi,
bir “merhaba” gibi,
bir anne duası gibi.

Leylaklar ölmesin,
gönüller sönmesin;
çünkü insan,
birbirine bakmayı unutursa
gece hiç uyanmaz.

Ve biz,
el ele tutarsak sabahı,
o sabah
hep ışıkla kalır,
hiç solmaz.