Her gün batımında, eksilirken ömrüm günleri,
Hüzünlü sonbaharda çaresizce düşen,
Sarı yapraklar gibiyim.
Rüzgârgülünün döndüğü balkonda
Seni ve şen kahkahalar yayılan yüzünü,
Görmeyince kalbim tekliyor.
Geçerken evinin önünden,
Sen olmayınca karşımda,
Yürürken koca caddeler boyu,
Adımladığım sokaklar sıkıyor ve dar geliyor bana.
Sessiz gidişin oysa ne fırtınalar estirdi.
Bilemezsin sen.
Açmadan, bahara varmadan kuruyan güller gibi
Soluverdin yaprak yaprak.
Gidiverdin hiç kimseye sormadan.
Desene kaç mevsim daha kışa varmadan,
Baharı yaşamadan, yaz gelip geçecek.
Sensiz ve sessiz bu sokaklardan geçerken.
Balkonda hayalinin lila renkli gölgesiyle.
Ve bir daha bulamayacağım sen gibi,
Yüreği sevgi dolu dost arkadaşı.
Eksik olmayan hüzün gözyaşların boğacak,
Şimdi sel gibi beni.
Senin gidişine alışamadım işte,
Alışamadım,
Sen yoksun gülerken balkonda
04.06. 2009 Kırıkkale
Ümran ÖzlükKayıt Tarihi : 11.7.2009 20:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnanamadım dönüşü olmayan gidiş olduğuna,
Yüreğimdeki baharlar döndü hep kışa,
Ama anladım ki
Gerçek dost bulmak zormuş senin gibi bu dünyada...
Canım Ümran teyzem, iyi ki varsın...İyi ki senin gibi bir candost bıraktı annem bize...Seni çok seviyoruz...
TÜM YORUMLAR (1)