Leyl'im (gel) Şiiri - Murat Bekir Alpars

Leylim,
bir zamanlar Kahirenin sonsuzluğunda yitik bir Lam gibi,
taşların arasında gizlenmişim,
yüzyıllardır üzerimi örten kumların altında,
bir Vav gibi seni beklemişim…
seni buldukça çıkıyorum karanlıklarımdan.
Sen, bir buğday başağının üzerinde
bir yağmur damlası gibi duruyorsun
öyle serin öyle ışıl ışıl...
Nil bile kıskanıyor seni...

Gözlerin ışıldıyor üstüme her yerden,
Ur’un kutsal kuyularında parlayan yıldızlar gibi,
eski Mısırda doğan,
sabahı sayıklarım seninle.
Ben hergün heryerde yalnızca sana uyanırım…

Kadim bir şehrin yıkıntıları arasında,
bir Anka kuşu misali,
küllerimden doğmaya çalışmıyorum,
her alevde seni arayan,
zamanın kıvrımlarında, savrulan bir gölgeyim artık.

Leylim,
hasretin,
İsis’in kutsal ateşi gibi yakıyor yüreğimi,
hüzün dolu sessiz bakışlarınla,
çözülemeyen bir sır oluyorsun içimde.
Senin yokluğun,
Hades’in karanlık nehrinde
yavaşça akıp giden bir gemi,
bense o denizin kıyısında bekliyorum seni,

Leyl'im gel ne olur!

Yokluğun,
gökyüzünde kayıp bir yıldız,
Atlas’ın omuzlarında asılı duran bir sonsuzluk...

Saçlarının kıvrımlarındadır,
Hermes’in kanatlarında savrulan esinti.
Her gece,
Seninle var olan mitolojinin içinde,
tarih öncesi çağların, sessiz tanıklarından biri olarak,
adını fısıldıyorum rüzgâra,
antik bir şarkı gibi,
kulaklarımda yankılanıyor bir melodi.
ben hep seni dinliyorum...

Hasretim,
Bir nehir gibi akar,
Mezopotamya’nın unutulmuş vadilerinden.
ve sen,
o nehrin kaynağı,
ben ise senin yolunu arayan bir damlayım.

Gel, Leylim,
Kayıp uygarlıkların gölgesinde,
ay ışığında buluşalım,
altın sarayların harabelerinde dans edelim,
ve ben,
zamanın ötesinde yeniden seninle var olayım.

Leylim,
seninle bütünleşen bu yürekle,
destanlaşmış aşıkların, hiç gelmemiş vuslatında,
sonsuzluğun kıyısında bekliyorum seni,
bir fısıltı kadar eski,
bir nefes kadar yeni.
her nefeste bir nefes daha ötesi gibi ömrümün...

“Leylim…
Artık seninleyim ama eksiliyorum,
çünkü ben seni beklerken yavaş yavaş ölüyorum...

Leyl'im gel ne olur...