Leyl'im 8 (sen yoksan)

Leyl’îm,
Sen bir kez bakmadın diye
Aristo'nun evreni çöktü içime.
Platon’un mağarasındaki gölgeler sustu.
Ben susmadım.
semalara seslenişimdir sevdan
Adın artık göğümde bir mühür,
kalbimde bir sürur şimdi...

Ben seni,
Göğün en yüksek kubbesine astım.
Güneşten daha parlak
Ay’dan daha sabırlı,
Venüs’ten daha kadîm.
Orada duruyorsun şimdi.

Leyl'im sen bir düş müydün? Yoksa
Platon’un idealar dünyasında şekil bulan
En saf sevgiden mi indin yeryüzü tozuna?
Leyl’îm,
Sesini duymadığım gün
kadim bir antik şehir gibiyim
sokaklarım darmadağın
ışıklarım sönük
sokaklarımın taşlarında çığlıkları duyulan,
halkımın boynu bükük...

Anlam düşer kelimelerden,
Dil susar.
Oysa senin gülüşünle
Homeros’un tanrıları uyanır yeniden
Artemis dua eder adını unutmamak için.

Sen yoksan,
tahtından iner Zeus
bilgeliğini unutur Athena,
Ve ben
soğuk taş duvarların zincirlerinde kıvranan bir beden gibi
Her sabah senden yoksun uyanırım.
Seninle olmayan zaman,
Sisli bir gün gibi
Anlaşılmaz, bulanık ve eksiktir.
Ve ben,
Bir Orfeus gibi peşine düşerim
Ölümün ötesine bakarak.

Leyl'im…
Sen benim sessiz başkaldırışımsın.
Gazze’de bir çocuğun direnişi kadar çaresiz,
Elindeki sapan kadar masum bir öfkeyim.
kimsenin bilmediği bir madalyon gibi
Göğsümde taşırım seni.
kutsal bildiğim davam gibi yaşarım seni...

Sensiz geçen her saat
Gılgamış’ın ölümsüzlük arayışı gibi
Boşluğa düşer.
Çünkü sen varken
Zaman ölçülmez
Senin gülüşünle başlar takvimler.
mevsimler arda arda şekillenir
Kederim,
yıldızların içine işledi,
fezada damla damla göz yaşı kurutulur
Ay tutulur,
Ben tutulurum.

boş bir karanlığın içinde savrulup dururken
ben seninle var oldum Leyl’im

Ve senden uzakta,
Her şey eksik
flu bir hayal,
Tamamlanmamış bir efsane…
Yarısı kayıp, anlamı silinmiş
Eksik bir mushaf sadece.

çünkü sen yoksan Leyl'im!
ben yokum...