Levlâ Şiiri - Esra Nizam

LEVLÂ

Bunlar mukaddes bir acının son dip notları.
Aynada gördüğüm meyus halimle
İlk kez selamlıyorum seni Levlâ.
Ve son kez düşüyorum ismini
içi yaralı satırlara...

Ağlayan hecelerimin arasına kan damlıyor.
Boğazıma çığlık çığlık sen diziliyorsun .
Parmak uçlarımda kıyamet kopuyorken
İçimde bir şiir ahrazlığı boy veriyor.
Göğsüme saplanan senli cümlelerde
nefessiz kalıyorum .
Yak gözlerine astığım bizli hayalleri Levlâ,
Üşüyorum…

Her gece uykularım müebbet.
Rüyalarıma idam sehpaları kuruluyor.
Ufuklara astığım dualarım yoruluyor Levlâ.
Gözlerimden akan her damla gözyaşı
Hayal ettiğim en büyük okyanusları bile boğuyor.
Ama sen Levlâ!
Sen çocuksu tebessümlerimin dudağında
Masum bir çölsün hâla…

Sen alıştın mı ?
Kurtulabildin mi aynalardan?
Levlâ, anlat bana…
Bir can nasıl heder edilir yok sayılarak?
Nasıl katili olunur hayallerin ?
Ve nasıl ayarlanır saati ecel vaktinin?
Bir can nasıl gömülür klişelere diri diri?
Nasıl kesilir şah damarı aşkın?
Ve nasıl söndürülür nuru gözbebeklerinin?

Susma Levlâ …
Sen susunca ,
baş ucumdaki ayna bile benimle alay ediyor.
Şerha şerha yokluğun yağıyor üzerime.
Tüm evren senin aleyhinde karşıma geçip
zehir zemberek konuşuyor.
Dillerinde bütün acı aşk söylemleri örgütleniyor.
Sen susunca,
hayatın içinde eğreti duruyorum Levlâ.

Sessizliğinde yüzün hürmetine k/araladığım şiirler
aydınlatmıyor hüznümü .
Ay ışığına saçlarını sarıp
merhamet dileniyorum geceden:
Şimşekler çakıyor üzerimde…
Ellerim titriyor...
Adın ilk defa kalemimden yere düşüyor .
Şimdi adının geçtiği şiirlerin satır başlarına,
Tereddütsüz uzatıp boynumu
Memnun bir ölümle
gözlerimi sana kapatıyorum Levlâ.

ESRA NİZAM