Ayrılık dediğimiz çıkmaz sokak
Böyle karanlık işte, böyle sessiz
Bir ad da biz vermişiz “ Yalnız “ yani kimsesiz…
Bu mevsim bu hasreti bitiremez gülüm
Volkan gibi patlıyor içimde bu sancı
Dünya yörüngesinden çıkmış gibi
sığınacak limanı olmayan gemileri andırıyor gözlerin
yanızlığa gömülü ve alabildiğine dumanlı
oysa sığdır benim kıyılarım
ne gemiler oturdu kıyılarıma bir bilsen
Sen karanlık ruhumu aydınlatan ışık hüzmesi
Sen yıldızlara dokunmanın saadeti
Sen zamanın herhangi bir bölmesi
Sen benim isimlendirilenemeyenimsin...
Ben uyuyunca uyanmayı seçtin sen...
Ben uyanınca uyumayı...
Kalkarken oturmayı
Susunca konuşmayı
Gülerken ağlamayı...
Hep benden uzak ve ayrı olamayı...
çok tecrübeliyim
seni sevmek hususunda
başa çıkabilirim bütün dünya ile bile
bir tek
senin yanında
kısılır sesim, bükülür boynum...
(sanatötesi bir güzellik abidesine)
Ressam olmak isterdim
Hiç bu kadar değil ama
Seni kağıda dökmek
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!