Layik Olmayanlar Şiiri - Cigdem Turan

Yıllarca, insanlara iyiliğini esirgemeyen bir kadındı. Gücü olsa da olmasa da, yanında olmak istediği insanlara elini uzatır, zamanını, emeğini, sevgisini verirdi. Çünkü o, “iyiliğin geri döneceğine” inanırdı. Bir gün, zor zamanlarında omuz verdiği, sofrasını paylaştığı, elini tuttuğu insanların, arkasından nasıl konuştuklarını duydu. Gözleri dondu, sesi boğazında düğümlendi. Onlar, bir teşekkür bile etmeden, ihanetin en soğuk dilini seçmişti. O an anladı ki; Bazı insanlar suya benzer. Sen onlara en berrak pınarı sunsan da, Onlar kendi kirlerini içine bırakır. Kırıldı… ama sessizce. Kimse bilmedi içinin ne kadar yandığını. Gülüşlerini sakladı, güvenini geri çekti. Ve kendi kendine söz verdi: “Artık, emeğime ve sevgime değer biçmeyi öğreneceğim.” Yıllar geçti… Artık kimseye kolay kolay kapı açmayan, Gülüşünü rastgele dağıtmayan, Ve en çok kendi yüreğine kıymet veren biri oldu. Çünkü öğrendi ki; En büyük pişmanlık, Hak etmeyene verdiğin değerin ağırlığıymış… Ve o ağırlığı bir daha taşımamaya yemin etti.