Lavinya Şiiri - Derya Avşar

Ah be lavinya,
Demek bugün gidiyorsun, demek artık dönmeyeceksin?
Yüzüm yüzüne ömrümce hasret kalacak, öyle mi?
Ben şimdi bu kahrolası şehirde karanlıkta, tek başına mı kalacağım?
Seni bir daha hiç, hiç göremeyecek miyim?
Kollarım yokluğuna mı sarılacak bir ömür boyu?Yokluğuna düştüğüm bu kahrolası zaman, üzerime mi çökecek?
Peki Lavinya, ben yokluğunun altından nasıl kalkacağım,
Nasıl kendimi bulacağım hiç düşünmedin mi?.

Ah be lavinya,
Bugün yokluğunun ilk sabahı,
Ah, yokluğuna uyanmak ne zor şey...
Güne gözlerimi açmaya korkar oldum.
Yokluğuna uyanmak ağır, çok ağır geliyor bana.
Bu şehir yokluğunda ıssız,
Bense yetim bir çocuk gibi salya sümük...

Ben, hâlâ seni uğurladığım o tren garında,
Gidişinin ardında yokluğuna el sallıyor,
Ölgün bakışlarla etrafa şaşkın şaşkın bakıyorum.
Sanki seninle birlikte bu şehir boşaldı.
Gündüzlerin üzerini bile kara bulutlar kapladı.
Sanki şehir rengini, anlamını, ihtişamını tümden kaybetti.

Önümden vızır vızır insan seli akıp gidiyor.
Bir simitçi, "Taze simitlerim var" diye bağırıyor.
Biri, "Buz gibi soğuk suyum var, içer misin abi?" diyerek suyu bana uzatıyor,
Birden irkiliyorum ve içimdeki acı, yokluğunla yeniden harlanıyor.

Ah be lavinya,
Şimdi yokluğuna nasıl alışacağım ben, söylesene nasıl?
Kimsesiz, tek başına çaresizlik düşmüş payıma!
Zaman yokluğunu giyinmiş, üstüme üstüme geliyor.
Gözlerin gözlerimden bir an bile gitmiyor...
Hayalin büyüdükçe, ben bende kayboluyorum.

Seninle martıların seyrine daldığımız gün geliyor aklıma.
Yüzümde, yüzündeki o masum tebessüm beliriyor..
Elindeki lokmayı kapan martıya, şaşkın ama sevecen gülüşün yüzümde büyüyor,
Ben gülüşünde kayboluyorum...

Ah be lavinya, gülüşünü göremeyecek miyim ben artık!
Seninle el ele kumsalın kıyıyı öpen dalgaları arasında koşmayacakmıyız?
Rüzgârın esintisi yüzümüze aynı anda değmeyecek mi?

Ah be Lavinya, kokunu bıraktığın yollarda,
Geçtiğin bütün sokaklarda, izin var.
Bu şehirde bir sen gelip geçti,
Bir sen ömrüme düştü, düşüm gözümde büyüdü.
Hayalin süslüyor şimdi yaşadığım bu şehri...

Ah be lavinya,
Bu bende ki seni sana anlatamamak,
Hasretini yüreğimin ta derinliklerinde hissetmek,
Nasıl yakıyor canımı, nasıl acıtıyor bilemezsin.
Sen kalbimi, yaşama sevincimi benden alıp, nasıl gittin?

Yokluğunda içimde açmaz oldu gonca gülleri...
Sen beni Mecnun eyledin,
Ben susuz kaldım sahra çöllerde,
Ben yokluğuna çayır çayır yandım da,
Sen bir damla yağmur olup da yağmadın üstüme...

Ah be lavinya,
Ben senssizliğin libasını giyindim üstüme,
Dilim mühürlendi, sesini bir kez olsun duyurmadın.

Ayrılığın şairi oldum,
Yokluğuna yazdığım şiirlerin
Ateşinde yandığım suları içtim...
Her mısrada, harlandı yandığım ateş,
Sen şifa diye bir yudum su olmadın,
olmadın be lavinya!

Seninleyken zaman hiç geçmesin,
Hatta dursun istiyorum, dursun.
Şimdi ise zaman hemen geçsin,
Hayat son bulsun istiyorum.
Gözlerin gözlerime bakmayacaksa,
Gözlerin sonsuz kıtlığım olsun Lavinya.
Gözlerim sonsuza dek yokluğuna kapansın,
Kapansın LAVİNYA kapansın...

Tarih: 01.06.2025