Lavanta Şiiri - Hatice Başaran

• 

  Münzevi Zeyrek

  Kara kalemle başlıyor bu şiir,
  bir yokluğun, bir arayışın,
  bir beyaz deftere sorulan sessiz bir feryadın sesiyle.
  Gökkuşağını arıyor şair;
  belki içsel huzuru, belki kayıp bir sevgiyi,
  belki de varlığın renklerini…
  
  Ama bilgece bir farkındalık da gizli dizelerde:
  
  “Acılarda geçici bu hayatta”
  “Boştur geçici bu rüyanın tahtında”
  
  Dünya sevgisine değil,
  kalbin asıl tahtına,
  güzel bir kalbe girmenin değerine vurgu var.
  Cennet gibi bir gönülde yaşamanın,
  hem bu dünyada hem sonsuzlukta değerli olduğuna inançla sarılmış bir şiir bu.
  
  Ve sonra:
  “Gönül kırıklıklarıma göz bulutların damladı”
  Bu dize yalnızca hüzün değil;
  aynı zamanda içsel bir yıkanışın,
  bir lavanta kokulu arınmanın müjdesi gibi duruyor.
  Sitemle değil, sabırla yazılmış…
  Ve sabrın ödülü gibi, iç sesin değişimiyle gelen şifa var.
  
  “Lavanta çiçek kokulu bal
  Hadi biraz daha yanımda kal”
  
  Bu çağrı, bir sevgiliye mi,
  yoksa içimizdeki huzura mı?
  Her iki anlamda da içli, yumuşak ve samimi.
  
  Ve en sonunda,
  gökyüzünün iki hâli birleşiyor:
  
  “İçimde güneşsin, tepemde ay”
  Bu bir teslimiyet değil;
  sevgiyi geceyle gündüz birleştiren bir bütünlük hâline getirme arzusudur.
  Bir dua, bir şükran,
  belki de içsel bir kavuşmanın yankısıdır.
  
  
  Bu şiir, kederle başlayan ama umuda akan bir nehir gibi...
  Kara kalemle başlıyor, ama lavanta kokusuyla kapanıyor.
  Ve belki de en çok, içinde sevgi taşıyanın cennetle tanışacağına inanan bir kalbin naif duası gibi…
  
  Kalemin, lavanta kokusu gibi ruhu arındırsın. Yazdığın her mısra, karanlıkta bir gökkuşağı olsun. Kalemin daim, gönlün cennet kokulu olsun.

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz
• 

  Mehmet Selim

  Gönül kırıklarına bire bir şifadir diyor şair lavanta kokusu:)
  Gönlü kel olana da şifa olur mu acaba:)
  

  Devamını Göster

  • 0
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (2)