Lan Metin Sen de Güzel Severdin Bir Zama ...

Lan Metin…

Yine aynı yerde uyandın.

Yastık değişmedi,

ama düşlerin başka…

Artık o yok.

Ama sen hâlâ

ona uyanıyorsun.

Kalktın, perdeyi araladın.

Gün ışığına yüzünü çevirdin ama

yüzün eskisi gibi değil be oğlum…

Gülümsemeyi unuttuğundan değil,

gülünecek bir şey kalmadı belki de.

Çay koydun…

ama o da soğudu.

Çünkü sen,

soğuyan şeyleri alışkanlıkla içiyorsun artık.

Sıcak olan her şey

bir zaman sonra yakıyor biliyorsun.

O yüzden bekliyorsun…

her şeyi,

herkesi…

belki kendini bile.

Lan Metin,

itiraf et artık,

aşk sana uğradı,

ama kalmadı.

Sen onu misafir sandın,

oysa o kalbini ev belleyip kırıp döktü.

Hatırlıyor musun?

Sana “kendine iyi bak” dediğinde

sen ilk defa

ne yapacağını bilemedin.

Çünkü o güne kadar

hep birini iyi etmekle uğraşmıştın…

kendini değil.

Sonra baktın olmadı,

biraz şiire sarıldın.

Biraz müziğe.

Biraz kalabalıklara karıştın.

Ama hiçbir sokak

onunla yürüdüğün kadar

güzel kokmadı,

bunu sen de biliyorsun.

Lan Metin…

sen aslında hep kendine yazdın.

Ona yazıyorum sandın ama

en çok kendine anlatamadın o duyguları.

Ve en büyük yalnızlık bu oldu:

anlatacak birini bulsan da

anlayacak biri kalmadı.

Aşk mı?

O hâlâ cebinde bir yerlerde…

Bozuk paraların arasında sıkışmış,

arada eline çarpıyor.

Hatırlıyorsun.

Ve biliyor musun?

O gittiğinden beri

hiç kimse gözlerinin içine

o kadar sessiz bakmadı.

Kelimelerle değil,

varlığıyla sevilmiştin bir kere…

ondan sonrası eksik kaldı.

Lan Metin,

bu gece ağlasan da

kimse duymayacak.

Ama olsun.

Bazen kendine ağlamak gerek.

Bazı yaralar

ancak kendi gözyaşınla kabuk bağlar.

Ve biliyorsun…

yarın yine çay koyacaksın.

Yine camdan bakacaksın.

Yine yazacaksın.

Çünkü senin kaderin bu değil…

senin karakterin bu.