Lâl Şiiri - Cuma Yüksel

gözlerim lâl, kulaklarım kör bir şekilde…
ben de kendime kalbimi ısıtacak yeni bir cehennem bulurum o zaman,
ellerimi avuçlayacak yeni bir çift el bulurum ardından.
ardından yeni hiç bir şey bulamazsam da
kendimi bulurum en azından deyip
yeni bir şeyler bulmayı o kadar çok istedim ki…
ama sen bunları bilemezsin hayatımdan bir intihar jileti gibi kaçan…

çocuk gibi ağlasam,
veremezlerdi seni bana,
bir oyuncak değildin çünkü…
padişah gibi bağırsam,
getiremezlerdi seni yanıma,
bir geda değildin çünkü…

öylesine güzeldi ki yüzün,
ya da bana öyle geliyordu,
ya da tüm bunları bana aşk öyle gösteriyordu…

ama ne önemi var,
olmuşla ölmüşe çare yoksa,
çarem yok demektir gözlerimi gözlerinle kapatmayınca.
inanma bak,
bu şiir sana yazılmadı.
kendimi arayıp da bulamadığım bir noktada,
sen yüzüme kapatınca paramparça bir sonbaharı yüzündeki ilkbaharla,
bu şiir sana yazılmadı!

ah gitmek, sevmek ve tükenmek.
dayanıyorum artık desem bu duygulara,
biliyorum; kimse istemez bana güvenmek…

ama inadına dayanıyorum anlıyor musun?
tek başıma bir duvara dayanıyorum yokluğunda.
hadi sen de git dayan,
ruhuna yapışmış bir yalnızlığa.

bazen bir dizi müziği
ve orada geçen replik bile beni avutabiliyor.

hadi gitmek istiyorsan hemen git bakalım,
ama sen de bana ait bir kalp…
sen de bana ait bir ciğer,
sen de bana ait bir yarım kalmışlık var onu nasıl yapalım…