Lady Grey Şiiri - Esra Özdemir 2

Ahşap çerçeveli bir tabloya sıkışmış.
Soluk benizli bir kadın.
Bezgin yakasından kan damlıyor.
Bir savaşın eşiğinde tüm renkler.
Birbirine karışmak üzere.
Hayır! Kimse unutamaz Leydi Grey'i öylece.
Yıllar önce yaşadığı için artık bir hayalet.
Paslı aynalara musallat olmuş.
Bırakmıyor kimsenin kederini kendi halinde.
O odayı kimseler açamıyor.
Korkulu gözler bekliyor kapıları
Yoksa yine çığlıkları mı işitilecek?
Leydi Grey her gece saat ikide deniz fenerine doğru çığlık atar
Belki ışığı seviyor.
" Açılın ey ışıklar! Aydınlatın geceyi.
Yakamozlar,
Göğün ve denizin yıldızları!"
Leydi Grey kendi gibi.
Maskesiz dolaşır koridorlarda.
Damarlarında kan dolaşırken de öyleydi.
Huzursuz ve soluk benizli.
Huzursuz ruhlar kurtaracak bizi.
Ardından şafak attı garip kuşun ötüşüyle.
Denizler korkudan ter attı.
Benizlerin solgunluğu vurdu aynalara
Leydi Grey'in huzursuz ruhu kayboldu.
Korkulu gözler kapattı deniz fenerini.
Çöpler ve fareler doldurdu yerini
Ah faniler nasıl da öldürüyor güzellikleri.