Kuzgun Şiiri - Onur Göknil

Yalnızlık, kara bir kuzgun gibi iner
Göğsüme, sessizce, usul usul.
Kanatlarında taşıdığı soğukla
Sarmalar geceyi,
Ve ben, o kanatların altında
Kendimi bulurum,
Sessizlikle sarılmış bir deniz gibi.

Yalnızlık,
Bir şarkıdır duyulmayan,
Söylenmeyen sözlerin arasında;
Kırık bir melodi gibi,
Bir zamanlar bizim olan,
Şimdi çok uzaklarda yankılanan.

O kara kuzgun,
Başımı eğdiğim o an,
Beni öğrenir, tanır,
Ve bırakmaz;
Çünkü yalnızlık,
Bazen en sadık arkadaştır,
En derin sırdaş.

Yalnızlıkta düşer hayatın yükü,
Kelimeler çoğalır,
Anlam bulur
Gözyaşlarının ardında saklı kalan,
Görünmeyen acılar.

Kuzgunun gözlerinde
Bir dünya saklıdır,
O karanlıkta parlayan,
Ve ben,
O dünyaya yol alırım,
Kendi gölgemle dans ederek.

Yalnızlık,
Övülmeyi hak eder,
Çünkü o,
Bize kendimizi verir,
Kendimizi tanıtır,
Ve bazen,
En büyük sevda
Kendimizle olandır.