Kuyu Şiiri - Ebru Oğuz

Ne çok vazgeçmişim kendimden,
Ne çok önemsemişim,
Ne çok sevmişim insanı,
Ne çok ben bilmişim.
Dünya eteklerime dolanmış,
Onu da çözerim demişim.

Yıldızlar savaşmış gecelerimde,
Gökyüzümü parçalara bölmüş
Birileri…
Gül yüzlü sabahın hatrına
Onlara bile eyvallah demişim.
Alabora olmuş gemim
Apansız fırtınalarda,
Kıyıya vurdum diye
Denize küsmemişim,
Rüzgardan ümidimi kesmemişim.
Köklerim sökülmüş
Her defasında.
Ordan oraya savrulmuşum,
Savrulmuşum da
Dallarımın boynunu
Bir gün bile eğmemişim.
Bir yudumluk yaşam için,
Bir nefeslik huzur için,
Ne çok mücadele etmişim.
Ne çok isterdim oysaki,
Asılı boş bir kova olmayı,
Dipsiz kuyunun içinde.
Ayaklarım elbet bir gün
Suya kavuşur umuduyla,
Boşlukta çınlayan sesimi,
Ahı mı kederimi,
Sakınmadan taşırıp içimden,
Sallana sallana,
Çarpa çarpa…
Hiç kimsesiz
Çok sessiz… 2025/ Ebru Oğuz