Kutsallığını kaybedenler

biliyorum
geceye resmim düşüyor
kutsallığını kaybediyor zaman
nelere adasam kendim umudumu sağar
sevgilimden
ideolojimden
düşlerimden
kurşunlar yağar
tılsımını düşürür sevdalar
ayakaltında gözyaşı
bu anlaşılmaz diyalektiğin ellerinde

bugün mayısın dokuzu
zehir gün doğrusu
yıllar geçmiş
bir kez daha gömdü beni içime anılar
bir adam Nurşen i kemirdi dişlerinde
oynakmış saz bahçesinde
dedikodularda dolanıyor aç dişiliği
orada burada haylazmış evlenme hevesinde
kimlerin diline düşmüş
duvağı kalmış aç kemirgenlerin dişlerinde
derler gülüm derler
kör gözleri görmeden
insanı dejenere ederler

ah ateş aldı göğsümdeki polyana
ah başıma gelenler
dik durmaz başım yana yana
ömrüm buna nasıl dayana
ey duymazmısın beni dudaklarım kanar
anılarda soğuturum kırgınlığı
öykümüzde ütopya yanar

boşver şu genç tutsaklığı
bak
taze açmış yaprağını ıhlamur
yemyeşil gülüyor hayata merhaba
yine merhaba
çocuk gibi koş yeni sevmelere
koparıp göğsümden acıyı
korkmadan
başım dik dur
bir gün olsun çocuk gibi uyu
yiğit gibi döneceksin hayata
merhaba