Kusar Gibi Şiiri - Cuma Yüksel

Böyle kusar gibi oluyorsun sonra…
İçin paramparça, her şey mükemmel bir şekilde saçma,
suratını kırar gibi dudağını kanatır gibi kirli aynalarda…
Böyle perişan oluyorsun kendine alıştırıp gittikten sonra…

Yazmak intiharın başka bir adı oluyor,
salonun üzerinde oturduğun kırmızı koltuk mezarlık kadar soğuk,
otopsiye gerek yok diyorsun ardından,
gözlerinden yaşlar akıyor ama nasıl akıyor tarifi çok boğuk,
sifonu çekmek güzel gözyaşlarının arkasından,
ortada delilin kalmaması insanın içini epeyce rahatlatıyor…

Şanslıysanız o anlarda, zaten kimse kapınızın zilini çalmıyor,
siz de kanıtları karartmak için ayrıca çaba sarf etmiyorsunuz…
Ölmek güzel bir roman gibidir o ara gözlerinizde,
kokusu üstünüze üstünüze geliyordur,
inatçı duvarlar gibi…

Nasıl sessiz bir çığlık atıyorsunuz, şimdi bir duysa var ya insanlığından utanır…
Böyle işte, sonra toparlanır gibi oluyorsun, elini yüzünü falan yıkıyorsun…
kuruturken beyaz bir havluyla hayatının tüm ıslak yanlarını,
duvarlar hâlâ üstüne üstüne geliyorsa, isyan edesin geliyor yaşama,
bağırarak, çığlıklar atarak böyle analı babalı çocukların arasında
piç kalarak, hiç kalarak,
kokun hâlâ duvarlarla birlikte üstüme üstüme çullanıyorsa,
hayat hep böyle gitmiyor işte anla,
her gördüğün adamın yatarak altına altına…

Ve bunları yazdıktan hemen sonra ölmüyorsun ya,
işte o daha çok koyuyor adama…

Ve bunları okuduktan hemen sonra ölmüyor ya,
eminim çok fena koyuyordur ona da…