Kurtuluşa Destan Şiiri - Recep Arar

30 Ekim 1918 Mondros, Karagün,
Osmanlının mazide kaldığı gün,
Sonra yurduma girildi bir bir,
Şanlı Bayrağımın yere indirildiği gün.

Asil Milletim yıkıldı, o an perişan oldu,
Kimisi yakıldı, kimiside arkadan vuruldu,
Dost görünenler düşmanla bir oldu,
Anadolu’ma namahrem eli değdi, çiçek gibi soldu.

Uyanmalı Milletim, olmalıydı işgalin sonu,
Bir ışık çıkıp bitirmeliydi bu oyunu,
Esaret kabul etmez di benim Milletim,
Bir nefer kalsa dahi, kurtaracaktır Yurdunu.

Kurtuluşumun ilk adımı başladı Havzada,
Amasya’da Erzurum’da ve Sivas’ta,
Kuvve-i Milliye oluştu, Anadolumdan,
Kadın, erkek, genç, ihtiyar ve her yaşta.

Çanakkale, Dumlupınar ve Kocatepe,
Şehit kanlarıyla sulandı dağ ve tepe,
Yüce Milletimin şahlanışıydı bu,
Şehidim eğil, eğikli anlını Peygamber öpe.

Dadaşlar kükredi birden doğuda,
Efelerimde şahlandı batıda,
Öğle bir kükreyiş ve öğle bir şahlanış ki,
Güneş doğmaya başlamıştı Anadolumda.

Müjdeler gelmeye başladı her yandan,
Antep’ten, Maraş’tan ve Urfa’dan,
Düşman şaşırdı, nasıl oldu anlayamadı,
Allah Allah sesleri geliyordu. Her karış topraktan.

Hasan Tahsinler, Sütcü İmamlar,
Nene Hatunlar, Şahin Beyler,
Kimi yaya, kimide at üzerinde,
Koşuyordu Sarıklı Mücahitler.

Zafere erdik Ağustos ayında,
Yarab, Bu Yüce Milleti koyma darda.
Zafer sesleri yükseliyordu,
Güzel Yurdumun her yanında.

Recep der Vatan kolay kurtarılmadı, unutma,
Siper et gövdeni alçaklara sakın uğratma,
Sen ben yoktuk,o zaman, biz vardık,
Şehit kanlarıyla açan bu gülü, ne olur kurutma.