Kurtulamıyorum... Şiiri - Mustafa İsmail ...

ormanın derinliklerinde yürürken gördüm sensizliği,
ağaçların yapraklarından süzülen az miktarda ışıkla
sevda mevsimi sarmış adanın bedenini,
bir orman senfonisi bölüyor sessizliği,
rüzgarın vokaliyle atıyor içimden sensizliği,
ve yapraklar alkışlıyor aynı tempoyla.
ayaklarımın altında ezilen çam pülleri
ve onlarsız kalmış dalların homurtusu.
yapayalnızım,
daha bir iyi dinliyorum kendimi şimdi,
durmadan yürüyorum sensizlikten,
sensizliği benden alan senfoninin merkezine doğru.
ve bağdaç kurup oturuyorum,
dalların arasından süzülen ışığın birleştiği kümeye
kafamı gömüyorum ellerimin arasına,
rüzgarla karışmış seslere veriyorum kendimi,
ağaçlar birbirlerine bağırıyor sanki,
sevgi nameleri sel olup akıyor,
bir kaç damla atıyor bulutlar,
sis bastırıyor ağırdan,
yüreğimin en derinlerine çöküp kalıyor.
adanın tepesindeyim,
ne kadar kaçtım bir bilsen insanlardan,
en tepedeyim işte şimdi,
ama hala birşey benden seni alıyor.
kurtulamıyorum...