Kurtla Ceylanın Aşkı Şiiri - Bahtiyar Kurt

Dolunayda dirilen duygularım
Minnettar kaldı, sevgiliye

Gecenin karanlığı örtsün bizi
Ayışığı ışıtsın içimizi
Yeryüzünde yayılsın sevdamız
Kaybolsun bedenlerimiz tazeliğinde
Gün doğmasın ne fayda
Erimiyor mu dudaklarında
Tuz, Akdeniz kadar cömert
Göğüslerin bereketli Anadolu toprağı
Besliyor bebeksi kalan yanımı
Saflığına ve temizliğine erişemeyen
Yüreğinin derinliğine saplanıp
Kaldım, varlığımı arıyorum
Çare yok olsun kalplerde
Hastalanan ruhumuz
Bağlılık yemini ettikçe
Ne sarsar kötümser düşünceleri
Barındıran sahiplerin kötülükleri
İyimserliğe varmadan
Atmalıyız üzerimizden ölü toprağı
Şüphe ve tereddüt kokan
Duyguların karamsarlığı engelini aşmak
Var tende tek çare, bütünleşme
Aşkı örgütleyen nefesimizde
Hisseder miydik garipsenen
Ürkekliği atmaksızın seven
Kurta yem, ceylan yüreklim
Yaşam dansına hazır mısın?