Kürşad Polat Şiirleri - Şair Kürşad Polat

O zamanlar 1600'lü yıllardı sanırsam, tam hatırlamıyorum. Ama yobazlığın o zamanki literatür anlamı Elit bireydi bundan eminim...
O zaman başlayalım...
-

Ve, dudaklar kavuşma arzusuyla yanmaya başlamıştı...
Din'i işlerine alet ediyorlar, bunlar Müslüman, bunlar Hristiyan, Bunlar ateist dediler, ve bu iki genci Tanrı'ya sevk ettiler.Aşk ve Paralel din mitolojisinin 1. fıkrasına göre iki insan evlilik bağı olmadan iki dudağı bir araya getiremezmiş (varsayım Günah) velhasıl kelamdır ki din'i kötüye kullanma suçundan Tanrı onları Dünya'nın en uç iki noktasına mahkum etti. Aşkı iliklerinde hisseden iki genci (!) , sen ve ben olarak ömür boyu o gezegene hapsetti...

Duygularımı şehit ettim, hayattan ilk nefesimi aldığımda
İlk nefesimi ödünç olarak almıştım kalem ehli artık sonbaharda
Anlamıştım hayatın o 2 hecesi bile ağırmış bana

Çilek bahçesinde diken açarmış bu koca hayatta
Ve her insan zannedermiş ki ellerimiz sıcaksa yaşıyoruz hala

Sigaranın, izmaritle öpüşme kesitine değindi bugün gözlerim
Tenin alkolle seviştiği dakikanın içindeki 24 saate tekabbül etti
Dumanın eskimişleri beynime götürmesi, hücrelerimde çekilen rövaşatadan ibaretti
Zaman boyutuna akan sele karşı yaptığım sandala binmekti şuan yaptığım
Aslında ben ellerimi hiç kıpırdatmadım
Felçli bünyenin toprağa son göz kırpışıydı bu...

Son rütuşlar katlediliyordu
İstanbul'a yalnızlık çökmüştü
Gece fabrika işçisi ve gecelerini taksim kıraathanelerinde harcıyordu
Cebinde ki son kuruşada arkadaşını satmıştı

Ki,

Ölüm, seni istiyorum bu gece
Yaklaş bana, beni istediğini söyle
Artık aynalar bile göstermiyorlar gözyaşlarımı
Hangi buluttan çaldığımı unuttum, artık akmıyorlar

Azrailim olsa şu fani hayatta, ölüm peşimden koşmaz

Ne zaman bir yıldız kaysa gökyüzünden, gözlerim ıslanır
Bir dilek tutarım tutsak ellerimden ötürü
Biliyorum birgün bir tufan kopacak
Ve bu gemi param parça
Sular altında sessizce boğulacak

-Gökkuşağının bir ucundan bir ucuna düğümlenen yalnızlıklar

Bacası barut kokan evlerin çatılarından seyrediyorum gökyüzünü
Buralarda yağmur'a dair hiçbir kanıt yok
Konser alanlarını duman almış
Harab olmuş eski çağ yapı sergileri dolaşıyor gözlerim de, dağılmış evler, yıkılmış okullar, yanan hastaneler

Masmavi qökyüzüm dün gece ağladı
O kadar hafifki qözyaşları sanki pul taneleri
Yeryüzünden kalkan ruhlar için,
Sadece onlar için ağlıyor hüzün dolu qökyüzüm

Tek Tek, damla damla, sessizce düşüyor yeryüzüne

Yarın, güneşin getireceği sabahın güzel olacağını kim bilebilir?
Yada hayata ilk tebessümünü atan bir cocuğun
Elindeki oyuncağın birgün silah olacağını?
Çayırlarda dolaşan yavruların
Birgün mermilerle boğuşacağını
Evet, artık o çocuklar yeni oyun buldular kendilerine

Yağmurun ardında kuru güller saklıyordu hüzün.
Biraz Nazım okurken,
Biraz da Nietzsche tarzı sigara dumanı süzülüyordu.
Bu biraz da, 01:00 edebiyatına benziyordu.
Aslında şu an Dante beni yolun ortasında bekliyordu.
Tabi bu söylediklerimin hepsi yalan olmasaydı.