Kur'ân-ı Şifâ: Nûr-ı Mübîn

(Fâ'ilâtün / Fâ'ilâtün / Fâ'ilâtün / Fâ'ilün)

Ey kelâm-ı kibriyâ, sen cana rahmetsin meded,
Nûr-ı hikmet sende gizli, kalbe sensin müstened.

Her bir âyetinde vardır bin türlü sırr-ı ilâhî,
Gönlümüzün derdine derman, rûha sensin tek sened.

Cehl ü zulmet perdesini kaldırır her bir harfin,
Doğrulukta yoldur O, dillerde hep ser-amed.

Mü'mine şifâ olur, derde devâdır her hecesi,
Sâlikin menzili sensin, sensiz olmaz bir yed.

O’dur evvel ve âhir, hakîkat meydanında burhân,
O’ndan uzak düşen kalır yolda, çeker türlü cülûd.

Okuyup anlayanların gönlüne nûr eylersin,
Karanlıkta kalanlara O’dur ebedî mesed.

Rabb'in kelâmı sana, dertlilere derman eyle,
Kalpteki her türlü maraza en büyük şifâdır O.

Akla, fikre hidayet, nefse ise bir perdedir,
Şüphesiz ki O’nu tutanlar ebedî hayr eyler.

Nice devirler geçti, yine bâkî kaldı sözün,
Sen ki her dem tâzedir, ruhlara en has lezzet.

Sözlerin deryâsına dalanlar buldu inciler,
Müjdenizdir bu cihanda ehl-i imâna cennet.

Yâ İlâhî, O Kitâb'ın bereketiyle feyz ihsân eyle,
Kıldığımız her amelde bize lûtfunu kıl meded.

TURHAL'ın sözü budur, O'dur bize rehber olan,
Yolumuzu aydınlatan, en doğru yoldur O gayet.