Çocukken..
Sahilde yaptığımız..
Kumdan kaleleri..
Dalgalar..
Rüzgarlar yıkıyordu..
Büyüdük..
Şimdi..
Umuttan yaptığımız..
Kaleleri..
Yıkan insanlar..
Her yer..
Yıkan..
Yıkılan dolu..
Enkazlar ortasında..
Garip bir zaman..
Basitliğe teslim olmuş..
Ruhlar..
Sevgisizlikten..
Çırpınıyor..
Ortada çıkar yoksa..
Birbirinden..
Herkes uzaklaşıyor..
Dürüstlüğe..
Müebbet verdiler..
Hücresinde hapis..
Hiç çıkamıyor..
İnsan olmak için..
Sadece beden..
Ne yazık ki..
Yetmiyor..
Böyle..
Devam ederse..
Daha çok..
Dağılacağız..
Parçalara bölündü..
Bütün güvenler..
Belki de artık..
Hiç olmayacak..
O..
İçine sığındığımız..
Kumdan kaleler..
Ayhan M.
Kayıt Tarihi : 14.11.2025 08:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!