Kum Sevdam Şiiri - Nihan Işıker

Ey benim kum sevdam
renksizliğime gömülü
dokuyamadığım kilim
ne mecnunum ne seyyah
yok sevdamın kolları
leyla, züleyha, aslı; tanelerimde saklı
dönsen yüreğime, elimi tutsan dirileceğim.

Gitme uzağa esme/sen yeter ki
çekerim her hâlini…
su ol yâr
damla damla süzül tenime
sar beni, öyle bir sar ki
savur/a/masın meczup bir rüzgâr
ikliminden öteye.

Konuş benimle, küsme…
dilim kalbimin caddesi
zikredince adını canlanır hıyaban
yürütürüm tüm senleri
silerim ‘‘nihâne’’leri ki
taze kalsın içindeki ağacın kandilleri.
yürü/sen ayaksız sevdam
inat etmesen, gelsen, gelebilsen…
bütün kaktüsleri sapladım yüreğime
geçersen üzerimden inicinmeyesin diye
seyyah ol bedenimde gitme öteye.

Ey benim kum sevdam
aldanma soluk benzime
adını sayıklar her tanemde bir dilber
yiter dilimde heceler
tanelerim yüreğimi recmeder.