Küllrim Şiiri - Faruk Doğan 2

Küllerim

Ben seni bir yangının orta yerinde sevdim,
Alev alev, geri dönüşü olmayan bir ateşle.
Her harfinin altına yandım,
Ve sustum
Çünkü aşk, bazen susmakla çoğalır,
Çığlıkla değil.

Sen bilmedin,
Ben sana yanarken
Kendimden geçişimi…
Bir mum gibi eridim
Avuçlarına dokunmadan,
Sesine sığınamadan,
Bir gölge gibi izleyip seni…
Kendimi bıraktım ateşe.

Ve şimdi,
Ne ellerim kaldı tutacak kadar güçlü,
Ne gözlerim ağlayacak kadar temiz.
Geriye sadece,
Bir zamanlar senin için yanmış
Birkaç kırık cümle,
Bir avuç kül,
Ve unutulmuş bir “biz” kaldı.

Küllerim,
Artık rüzgârla savruluyor
Adını bile anmayan sokaklarda.
Ben seni sevmeyi bıraktım belki,
Ama yanmayı hâlâ sürdürüyorum
Bir anının köşesinde, sessizce.

Bil ki,
Bir gün o küllerle
Yeni bir ben doğarsa eğer,
Sen onda bile yaşayamayacaksın.
Çünkü bu kez ben,
Seni içimde değil,
Geçmişimde bırakacağım küllerinle