Küllerinden Doğar Kadınlar

Sabahın ilk ışığında doğdu kadın,
Yüreğinde ateş, ellerinde zaman.
Düştü, kırıldı, sustu bazen,
Ama her defasında yeniden ayağa kalktı,
Kendi küllerinden doğan bir anka gibi.

Rüzgâr savurdu saçlarını,
Hayat savurdu acılarını…
O ise her darbede daha çok öğrendi
Gülümsemenin bir zafer olduğunu.

Kalbi bir bahçe gibi yeniden yeşerdi,
Günler geçtikçe umut çoğaldı içinde.
Kendi göğünde parlayan bir yıldızdı artık;
Kimseden ışık ödünç almadan
Karanlığı yarıp geçen.

Sesinde güç, adımlarında cesaret vardı.
Ve her nefesinde yeni bir başlangıç saklıydı.
“Ben varım” dedi usulca,
“Ve artık kendim için varım.”

Bugün gözleri daha parlak bakıyor geleceğe,
Korkuları değil hayalleri büyüyor.
Çünkü o kadın biliyor:
Mutluluk bir kapı değil,
Kendi elleriyle her gün yeniden inşa ettiği bir ev.

Ve yürüdü o yol boyunca,
Güneşi omzuna alıp,
Rüzgâra tebessüm ederek.
Hayat dolu, umut dolu, sevgi dolu…
Dünyanın tüm ağırlığını hafifletecek kadar güçlü.