Küllerinden Doğan Ümmet

Yakıldı sokaklar,
dağıldı harfler,
sustu ezanların kalbindeki direniş.
Ama bir dua kaldı geriye—
bir de gözyaşıyla yıkanan
saf bir iman.

Toprak,
bin kez örtüldü kanla,
bin kez gömüldü umut.
Fakat bil ki,
her küllerin altına
bir diriliş tohumu bırakıldı.

Ey çağın yangınlarında kaybolanlar!
Bu ümmet,
ateşten değil—
rahmetten doğar.
Ve bir gün,
ağlayan çocukların gözlerinden
yeniden ayağa kalkar.

Kur’an’ı omzunda taşıyan
bir yetimin bakışında,
bir annenin sabrında,
bir yiğidin secdesinde
yeniden dirilir ümmet.

Çünkü biz
yıkılışla ölmedik—
susuşla mayalandık.
Ve her susuş,
bir kelâmın yankısına gebedir.

Alevleri söndüren rüzgâr
rabbânî bir emirdir.
Ve o emirle—
İbrahim’in yüreğinde
nasıl gülse ateş
bu ümmetin de yüreğinde
rahmet yeşerir.

Ey ümmet!
Yeniden doğacaksın…
Ne doğudan bir kurtarıcı bekle,
ne batıdan bir kelime.
Senin dirilişin,
senden doğacak—
secdeyle, sabırla
ve vahyin izinde…