Küllerimizden Konuşsun Yarınlar

Konuş…
yoksa düşerim
sessizliğimin derin uçurumuna.

Zaman, kıvrılan gövdesiyle
yanımızdan süzülüyor;
biz kendi aynalarımızı
bile tanıyamıyoruz.

Gel,
adımızı küllere yazalım;
her harf bir kıvılcım,
yarınlar sessizce konuşsun.

Senin bakışın
yıldız tozu serpilmiş bir kıyı gibi;
ben o kıyıya ışık atan
yalnız bir gemiyim.
Her dalga adını içime kazıyor,
mevsimler sessizce yanıyor.

Susma yine;
her sözün bir düğüm olsun,
çözülsün üstümdeki rüzgâr,
bırakmasın beni
senden başka hiçbir ufkun eşiğine.

Sonra,
birlikte göğe yükseliriz,
kendi ateşimizde doğan
iki yabancı yıldız gibi.
Hiçbir gün bizi ölçemez,
hiçbir takvim adımızı taşıyamaz.
Küllere yazılmış bir masal,
sonsuzluğun ateşiyle doğarız.