Küllerimin Altında Kim Var

Ben Hak’ı aramadım, o bende saklandı.
Gözümdeki hicran, arşın yankısıydı.
Derviş dedin mi, bir hayal yanar teninde —
Ne put kaldı içimde, ne insan kalıbı.

Kırklar dediler, ben kırk kere yandım,
Her yanışımda bir cennet unuttum.
Dâr’a durmak mı? Ben dâr oldum zaten,
Kendime hükmeden nefsin tahtını yıktım.

Hırkamda kül, sesimde ezelî çığlık,
Ali demek yetmez, Ali’yi yaşamak gerek!
Bir damla kanın içinde döner kâinat,
Ben o damlanın sırrını taşıyan zerreyim.

Yedi gök çökse de, gönül yerinde durur,
Zamanın zinciri kırıldı, ben hâlâ “ol” derim.
Kâfirle velîyi ayıran göz değil, kalptir;
Ve ben, o kalpteki isyanın yankısıyım.

Sordular: “Nereye varır bu yol, Kemter?”
Dedim: “Varmak yoktur, yol sensin zaten.”
Bir lokma, bir hırka dediler; ben dedim:
“Bir varlık, bir yokluk yeter bana, ey Can!”