Küllerimden doğan sabah...

Unutma
Çelik, en kor ateşte dövülür
Ve sabır, en büyük zaferin mührüdür

​Suskun bir volkan gibi taşırım yüreğimi
Kabuğu bin yıllık sükûtla çatlamış
İçinde lavdan bir ırmak, isli bir keder
Gecenin en sağır anında haykırır sessizliğim
Alnımın yazısıdır “gözleri köz karası”

​Ne zaman adın esse ayaz bir rüzgârda
İçimdeki bütün şehirler enkaz altında kalır
Anılar demir bir zırh gibi kuşanır ruhumu
Ve ben o an gökyüzünü gözyaşımla yakarım
Çaresizliğim düğümlenir boğazımda
Bir gemi batar tam da şuramda

Ne zaman adın esse ayaz bir rüzgârda
​Sabır makamında demlenir içimi kavuran
Kaderin yazdığı bu oyunda yenemem zamanı
Göğsüme vuran her hüzünle titrer omuzlarım
Yokluğun acısı çelikten bir mızrak gibi değer
Ateşten gömleği giymiş ruhum boyun eğer
Kendi içimde sürgün olur, yanarım

İşte ben o zaman en deli akan ırmаğım
​Gölgeler, boynuma yılan gibi dolanmış
Ufuklar, yollarıma hüzün taşıyorlar hep hüzün
Bu kahır bir taşı, bir de kalbimi çatlatır
Yokluğun, zindan parmaklığı olur günceme

Can çekişirken umudun son filizi ellerimde
Yedilerden üçlere düşen ömrüm görenleri ağlatır
Bu zifiri karanlık devamıdır gündüzün
​Rüzgârlar benim için ulur dağlarda

Turnalar benim için kanat çırpar yasa
Bu ayrılığın adresi yalnızca benmişim gibi
Sanki bütün zehirler benim için damlar tasa
Hayatın en ağır yükünü çekerken sırtım
Bulutlar benim için ağlar
​Paslı bir yalnızlık kemirir düşlerimi

Acıya kilit vurur “çöl haydudu” sevdamı
Kayboluşun girdabında beyaz bayrak çeker sabrım
Gittiğin o yollara kör olur seher yeli
Hiçbir aydınlık silemez gözlerimin isini
Sanki bir mahşer provası var içimde

Bir türlü şafağı sökmeyen gecelerimde
​Vagon sesleri artık ruhumu raydan çıkarmayacak
Hasretle suladığımız o gurbet toprağındaki
Kuru dallar yeniden çiçek açacak

​Bir bir küller dökülürken takvim yaprağına
Sonsuzluğa uzanır acının yankısı
Yalnızlığımdır avucumda kor gibi kalan
Ateş görse halimi “vazgeçer yakmaktan”
Oysa ben yorulmadım seni ruhumda ağırlamaktan
Vuslatı imkânsız dualarla avuttum yıllarca

Bilirim ki bu yangın yerinde beklemenin adı da yanmaktır
Zamanın elleri boğarken son umut kırıntısını
Yaptığım tek şey kendi gölgemin üstünde yas tutmaktır
Bir bir küller dökülürken hatıralara

​Yılların acısını bir gün söküp atacağız
Kollarımız birbirine hasret kalmaktan kurtulacak
Kavuşmanın kokusu rüzgârda dalgalanacak
Umut türküleri fısıldayacağız bulutlara
Karanlığı esir alacağız
Yağmurlar yağacak ve biz yeniden ıslanacağız
Evlerine dönen leyleklere el sallayacağız

Vagon sesleri artık ruhumu raydan çıkarmayacak
​Kurtulacağız bu hayali mahkemede yargılanmaktan
Yanakların avuçlarımın arasında solmayacak
Güneş doğacak perdeleri araladığımızda

Sabırla büyüttüğümüz sevda merhaba diyecek bahara
Umutlarımız sızacak rüyalarımıza zafer dolu
Hüzünlerimiz anı olmayacak yıldızlara
İçten içe kanayan yaralarımız kabuk bağlayacak

Saçlarımıza bin bir renkli gün doğacak
En güzel şiirler dökülecek dudaklarından
​Derler ya; Anka, kendi külünden doğarmış
Bugün vardım işte ben o sabrın şeref katına
Sus artık içimde ağlayan çocuk

Gökkuşağının kanatlarında bulutlardan aşarak
Ne zaman iki kollu bir nehir gibi bahar gelirse çağla
​Unutma
Çelik, en kor ateşte dövülür
Ve sabır, en büyük zaferin mührüdür...

Hasan Belek
03 Ekim 25
Akçay