Küller Üstünde Çocuklar Şiiri - Figen Güler

Gökyüzü, bir annenin sessizliğiyle uyanmış.
Bulutlar kan kokusu ile ağır, güneş utanmış.
Toprak, ölülerin sıcaklığıyla hâlâ nefes alıyor
Ve her taş, suskun bir mezar taşı gibi bakıyor.

Deniz, dalgalarını kıyıya vururken ağlıyor.
Kum artık çocukların ayak izlerini taşıyamıyor.
Oyunlar yarım, ninniler yarım, sokaklar dar.
Annelerin dizinde bebek değil yas var.

Bir dilim ekmek, bir yudum su yok sofrada.
Gecenin içinde bir fısıltı:”Suç var.” diyor burada.
Kapatmış insanlık tamamen ellerini yüzüne,
Bakmaya cesaret edemiyor bir türlü çevresine.

Bir şehir susuyor, taşlar bile ağlamakta,
Ufuk, yanık dualarla kan rengine boyanmakta.
Ve küller üstünde çocuklar hâlâ soruyor:
“Bizi gören kaldı mı ki acaba bu dünyada?”