Küller Şiiri - Ertuğrul Tamer Hatipoğlu

Ne ihanetini unutur bu yürek,
Ne bıraktığın o derin yarayı.
Bir nefret büyüdü derinlerde içimde,
Küllerle doldu ruhumun sarayı.

Gözlerin mi yalan söyledi bana,
Yoksa sözlerin mi hançerdi, bilemem.
Bir masal gibiydi başlarken her şey,
Şimdi karanlıkta kayboldu bir zaman.

Can mı kaldı? Alıp gittin her şeyi,
Ne bir gülüş bıraktın ne de bir düş.
Yorgun gözlerle bakarım ufka,
Her sabah aynı acı, aynı keder püskürmüş.

Unutmadım hala verdiğin ahdin,
Küllerle örtüldü, yandı her vaktin.
Nefretle sevmek, bir zehirdi içtim,
Küllerimde saklı, tükendi tüm gücüm.

Küllerim savrulsa da rüzgâra bir bir,
Gönlümdeki sızı kalır hep derin.
İhanet unutulmaz, yakar içimi,
Ama karanlık, sonunda aydınlık verir.