Küllenmiş Yalan Şiiri - Madu Bala

​KÜLLENMİŞ YALAN

​Gözün aydın, sevin gayrı, bu son sahnedir,
Bir zamanlar ne güzel hayaller kurdu bu kalp.
Şimdi bu kalbe ayrılığın zehri süzüldü,
Geldiğimiz bu yer, o güzel günlerin vedası.

​Ayrılık dediğin, en keskin hançer,
Gönlümde kopan sessiz fırtına,
Gönül defterini sessizce siler.
Ayrılık kolyesini takdın boynuma,
Adımın geçtiği her satır, artık haram sana,
Şimdi yollar uzak, gönüller ebedi gurbet.

​Oysa bu kalp, nice tufanlardan sağ çıktı,
Suskun bir nehir gibi aktı, kederle yüklü.
Sen gittin ya, yüreğime zemheri vurdun,
Sazımın teli sen çalıyor semada
Gözün aydın, sevin gayrı,

​İçimde şimdi sensizliğin yarım kalmış bir Türküsü var,
Kuruttun her şeyi, tüm umutlarımı çaldın benden
Yüreğime sapladığın o keskin bıçak hançeri,
Ne zaman çıkaracağım, ne zaman dinecek bu sızı?

​Gözün aydın, sevin gayrı! Sen kazandın bu savaşı,
Yüzünde o sahte tebessüm, ardında hüzün telaşı.
Şimdi git, madem ki kalbin bu kadar hissiz,
Bu aşk, bizi değil, en güzel düşlerimizi bitirdi!

​Gözün aydın, vicdanınla hesaplaş şimdi,
Beni unutsan da olur, savur tüm hatıraları.
Bu sevda bitti, en derin yerde Sızım,
Sevin gayrı, şimdi küllenmiş, bir vebal kaldı sana.
MADU BALA 8.22.2025