Küllenen Aşk Şiiri - Hamit Atay

Küllenen Aşk

Bir zamanlar yanardık ikimiz,
Alev alev, rüzgâra inat,
Dünyayı sığdırırdık avuçlarımıza,
Ne fırtına umurumuzda, ne zaman.

Gözlerinde baharlar açardı,
Bir gülüşünle uyanırdı sabah,
Ellerin ellerimde kaybolurdu,
Sonsuz sanırdım, oysa bir an.

Sonra ne oldu, hangi rüzgâr esti?
Hangi söz yıktı duvarlarımızı?
Sevda sandığımız yangın,
Bir kıvılcım gibi söndü mü gerçekten?

Ateşin küle döndüğü gibi,
Aşklar da solarmış vakti gelince,
Ne dokunuş kalır geriye, ne sıcaklık,
Sadece soğuk bir hüzün ve sessizlik.

Şimdi uzakta, belki de yabancı,
Aynı şehri soluyoruz bilmeden,
Ben hâlâ izlerini taşıyorum içimde,
Ama kül olmuş yangınlar yanar mı yeniden?

Bir rüzgâr esse, savrulur muyuz?
Yoksa çoktan geçti mi vaktimiz?
Aşk küllendi diye unuttuk sanma,
Kimi yangınlar içten içe yanar da kimse bilmez…

Hamit Atay