Kullar Mevlaya Gider Şiiri - Kemal Doğanay

Dolu dizgin çıktık biz bu yollara,
Yollar ki sonunda Mevlaya gider.
Selam verdik boynu bükük kullara,
Kullar ki sonunda Mevlaya gider.

Hak'kın kokusunu getiren çiçek
O'nun kudretiyle uçuyor böcek
Sarılır sarmalar o kollar gerçek,
Kollar ki sonunda Mevlaya gider.

Meyve bahçesinde uçar kelebek
Anne kucağında süt emer bebek
Dalları toplanmış hep öbek öbek,
Dallar ki sonunda Mevlaya gider.

Musalladan kalkar sallar ellerde
Tek-Bir getiriyor düşmez dillerde
Dikenler bekliyor neden güllerde
Sallar ki sonunda Mevlaya gider.

Çiçekle süslenir ağaçta dallar
Zaferler kazandı ayakta nallar
Dertlere şifadır sofrada ballar,
Ballar ki sonunda Mevlaya gider.

DOĞANAY'ım il'den il'e geziyor
Savaş zamanında barış yazıyor
Bayrağın rengine allar çiziyor,
Allar ki sonunda Mevlaya gider.