05.12.1979 / İstanbul
Bir sessizlik var adında,
kalbimin en yorgun yerinde bekleyen.
Ne kadar unutsam da,
bir iz kalıyor — suyun taşta bıraktığı gibi,
usulca ama geri dönülmez.
Sevda, bazen bir yara değil,
yaranın içindeki yankıdır.
Sende yankılanan sesim,
bende sustuğum bin yılın karşılığı.
Sana dokunmadım belki,
ama dokundu kalbim —
bir gülün gölgesine bile ağlayacak kadar ince.
Aşk, bazen sevmek değil,
kendinde kaybolmayı göze almak.
Ve ben…
kendimi sende kaybettim,
senin hiç bilmediğin bir derinlikte.
Kayıt Tarihi : 10.10.2025 03:30:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!