Kül Saatinde İnsan

Zaman, duvara asılı eski bir saat gibi
Hep aynı yerden kırık,
Hep aynı yerden suskun.
İnsan, en çok da suskunluğundan yaşlanır.
Bir adım attım hayata,
Toprak çekildi altımdan.
Öğrendim ki bazı yollar
Yürünmez, sadece katlanılır.
Kalbimde yarım kalmış cümleler var,
Noktası konmamış vedalar.
Kimse bilmez;
İnsan en çok söyleyemediklerinden kanar.
Geceler, kendini tekrar eden bir sorgu,
Gündüzler savunma hâlinde.
Ve ben,
Kendime karşı ömür boyu tutukluyum.
Bir ateş yakıyorum içimde
Isınmak için değil,
Küllerimden tanınmak için.
Çünkü bazı insanlar
Ancak yandıktan sonra görünür.